Ik heb net een aflevering van de tv serie "New Amsterdam" gekeken. Het is een nieuwe serie en daar zie ik regelmatig dingen wat ik herken. 

Ik heb Beeldende Therapie, wat helpt om mijn hoofd rustiger te krijgen. Dat is natuurlijk al een groot verschil, maar ook daar zijn grenzen wat kan helpen. Bij haar is de mogelijkheid om een lang traject in te gaan, en dan moet je denken van een jaar lang elke week een afspraak. Dat is lang, maar om dan alle emoties en gevolgen daarvan ook nog eens erbij te krijgen, dan is beangstigend en niet zo'n beetje ook. Ik heb nu al moeite om overeind te blijven en mijn hoofd een beetje rustig te houden. Eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik dat eens zou moeten overleven. 

Ik word ook heel moe van de hele dag in de overlevingsstand te staan. In plaats van dat je leeft, is het dag in, dag uit overleven. Elke dag voelt een strijd die je moet leveren, alleen om maar de dag door te komen, en dat dag in dag uit. Soms vraag ik mij wel eens af wanneer en nu eens een einde komt al die ellende in mijn leven. En wanneer mijn hoofd weer beter is en ik mijn leven weer kan oppakken. Het voelt of mijn leven nu de afgelopen 2 jaar in de pauze staat en er weinig voorruitzicht is dat het in een overzienbare tijd in een positieve zin veranderd. Ik was altijd vrolijk en als ik iemand kon helpen dan zou ik het zeker niet laten, ik genoot van het weer en mijn leven, ondanks de portie ellende die ik tot nu toe heb gekend. Zoals ik toen was, zo ben ik allang niet meer, dat is niet alleen erg confronterend, maar ook moeilijk. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn familie en vrienden is dat niet gemakkelijk. Dat kan ik mij ook voorstellen, als iemand zo zou veranderen zoals ik ben veranderd door de PTSS, depressie en overprikkeling, dan zou ik daar ook moeite mee hebben om daarmee om te kunnen gaan. Of hoe ik diegene dan zo goed mogelijk kan steunen.

Zelf wil ik niets liever dan beter worden, maar het traject naar herstel moet ook te doen zijn, en zo voelt het niet. Het voelt heel erg of het letterlijk de laatste druppel is die de emmer doet overlopen. En hoe red je je daar dan uit? Ik heb echt geen idee, en zou eerlijk gezegd ook weten of ik mij daar weer uit kan slepen. Ik ben inmiddels al zovaak weer een stukje opgekrabbeld na een hele moeilijke periode, dat het eerder voelt dat het elke keer steeds moeilijker word. Je zou juist verwachten dat het juist makkelijker word, maar dat lijkt mij niet het geval te zijn. Hoe vaker je instort, hoe moeilijker het word om je er weer een beetje uit te slepen. En als je dan een periode hebt dat het leven even een minder grote strijd is die je elke dag moet voeren, en je het gevoel hebt dat je eindelijk weer eens van iets een beetje kan genieten. Dan stort je weer in en kan je letterlijk weer opnieuw beginnen. Dat is iets dat mij echt begint op te breken, en ik vraag mij ook regelmatig serieus af hoe vaak ik mij er nog uit kan slepen. Voor mijn gevoel zal dat niet lang meer lukken. In dat opzicht heb ik hulp nodig, maar waar vind je de hulp die bij je past? Dat is de vraag, en als je die hulp dan hebt gevonden, is dat financieel op te brengen? Of als je dan eindelijk wat hebt gevonden die je een heel eind kan helpen, maar de therapie word moeilijk en je word er knap wankel van en vol emoties, en je hebt geen idee hoe je dat eens moet aanpakken. Zou je het dan doen? Dat is waar ik mij nu bevind, kies ik voor beter worden, wat natuurlijk het beste voor je is. Of kies je ervoor om niet nog dieper in te storten dan nu al het geval is? Dat is echt bijna onmogelijk  om te beoordelen. Laat staan te kiezen voor de beste weg naar herstel. 

Zelf ben ik bang dat als ik niet blijf proberen om zelf een paar kleine boodschapjes te halen, dat ik dan op den duur ook geen reden meer heb om naar buiten te gaan. Want dan heb ik geen reden meer om ergens uit te stappen, waardoor je op den duur ook geen reden meer hebt om nog ergens met de auto naar toe te gaan. Als je al geen reden meer hebt om ergens heen te gaan, waarom zou je dan nog naar buiten gaan? Om dat te voorkomen probeer ik zo veel mogelijk zelf boodschapjes te blijven doen, al is dat de ene keer meer een strijd dan de andere keer. Ik zit nu in een fase dat ik niet goed alleen met de auto weg durf, vind dat alles behalve prettig, maar dat komt ook omdat ik mijn emoties niet altijd vertrouw. Of ik voel mij net niet fit genoeg, vaak laat ik dan ook de auto staan, gewoon uit veiligheid. Het maakt je wereld steeds kleiner en kleiner, het voelt echt of PTSS echt alles wat je lief is van je afpakt, en zelfs de eenvoudigste dingen een strijd maakt. Soms is dat zo erg, dat je blij bent als het avond is, omdat je dan letterlijk weer een dag hebt overleeft. Het is echt overleven wat je doet, want deze manier van leven is eigenlijk geen manier van leven meer. Zoals je met een heel ziek huisdier ervoor kan kiezen, wel in overleg met een dierenarts, om je huisdier dan te laten inslapen. Zo'n mogelijkheid is er niet voor jezelf, het enige dat je kan doen is blijven ademen en hopen dat het ooit beter gaat. Al lijkt dat lichtpuntje aan het eind van de tunnel een hele kleine ster en lijkt die soms verder dan ooit. Het is zo ontzettend moeilijk om hoop te houden dat het goed komt. PTSS gun je zelfs je ergste vijand niet, het is ook heel moeilijk echt uit te leggen hoe het voelt om ermee om te moeten gaan. Zelf begin ik ook angst te krijgen als ik alleen naar buiten ga, dat is minder als ik met de auto weg ben, maar toch. Ik ga niet gewoon even naar buiten, nee ik moet echt iets nodig hebben want anders ga ik niet naar buiten, en dat word erger en ik heb geen idee hoe ik dat kan stoppen. Soms zit ik mij ook wel eens af te vragen wat het volgende is wat van je word afgepakt, omdat het voelt dat er niks meer over blijft wat nog van je afgepakt kan worden. En dan blijkt er toch nog iets te zijn, waar houd dat eens op? Ik zou het echt niet weten. Ik weet inmiddels ook niet meer wat het beste voor mij is, en dat is knap beangstigend.