Hier vertel ik hoe een gemiddelde/slechte dag er voor mij uitziet.  Dat is minder makkelijk om te schrijven dan ik had gedacht. Een slechte dag kan op verschillende manieren te merken zijn. Het kan komen omdat je te kort hebt geslapen of zo vaak wakker bent geworden, dat je die nacht bijna geen oog dicht hebt gedaan. Ik heb periodes dat ik heel moeilijk in slaap kan komen door de flashbacks, en als ik dan eenmaal slaap, dan word ik op den duur weer wakker om dan weer met gemak een uur te liggen draaien en nog klaar wakker te zijn. Meestal ga ik dan maar wat lezen of filmpjes kijken op YouTube. Soms helpt het om een "hete kwast" te maken, dat is een beker drinken dat heel zoet is waardoor je dan net wat beter in slaap kan komen.

Je maakt een hete kwast als volgt, je kook water (dat doe ik in de waterkoker), je neemt een stevige beker, in mijn geval er eentje met beertje paddington erop. Je neemt citroensap (kan vers of uit een flesje), neemt honing, dat kan vloeibaar maar ook vaste honing zijn. Als je vaste honing hebt dan is 1 grote lepel genoeg, bij vloeibare doe ik meestal 1,5 lepel. Doe de honing en een lepel citroensap in de beker. Roer dat tot het een beetje een mengseltje is geworden, doe daar kokend water op en even roeren. Laat het even staan, en als het lekker warm is, maar niet te warm want je moet niet je tong verbranden (ja is mij wel een paar keer overkomen) kan je het beetje bij beetje opdrinken. Doordat het zo zoet is, word ik er slaperig van, als ik de beker leeg heb dan ben ik opeens zo moe dat ik zowat in slaap val. Meestal slaap ik dan ook een paar uur goed. Als je moeite hebt met in slaap komen, probeer het gerust.

Weer even terug naar het verhaal, soms sta ik 's ochtends op en dan ben ik slecht gehumeurd. Vaak is dat al een signaal dat het geen beste dag word, maar dat is pas echt te zeggen na het ontbijt. Als ik erg veel last heb van de geluiden om mij heen, dan speelt de overprikkeling weer op, wat niet bepaald een leuke draai geeft aan je dag. Vooral bij het boodschappen doen kan ik goed merken of ik een goede dag, "aardige dag" of een slechte dag heb. Als de overprikkeling dan weer zo erg aanwezig is en de geluiden zo hard binnen komen, dan is het geen goede dag, dan is het eerder een slechte dag. Ook al schijnt het zonnetje dan buiten, dat maakt dan helemaal niks uit, de zon voel je dan wel op je huid, maar je kan er niet van genieten. Op een slechte dag voelt het of er niks echt tot mij door dringt, maar ook of er niks binnenkomt. Alles wat ik dan doe lijkt zo'n demper op te zitten, dat zal denk ik het depressie stuk zijn. Met zulke dagen blijf ik uit de buurt van winkels, want dat is dan helemaal niet meer te doen.

Een redelijke dag zijn eigenlijk week in week uit, met afwisselend periodes van echte slechte dagen, en ook met een enkele goede dag erbij. Het wisselend letterlijk van dag tot dag hoe het gaat, ja dat is vermoeiend, niet alleen voor mij maar ook voor mijn naasten. Het schijnt zo erg te zijn dat ik ook meerdere keren op een dag compleet omsla van humeur. Dan kan ik even gewoon zijn, en dan kan dat opeens omslaan naar compleet chagrijnig, en dan is dat opeens weer over, en slaat het weer om naar vrolijk ect. Dat kan zelfs op sommige dagen zo erg zijn dat ik nog wisselender met mijn humeur ben dan het Nederlandse weer. 

Soms heb ik echt een goede dag, dat zijn van die dagen die je moet koesteren, omdat die maar af en toe voor komen. Dat zijn van die dagen dat je kan genieten van de zon, en dat je hoofd weer even normaal reageert en je weer even normaal kan denken. Dat zijn fijne dagen. Ik heb soms ook dat het een paar uur beter voelt, dat is vooral de tijd dat ik met de auto weg ben, maar vaak slaat dat dan weer om zodra ik weer thuis ben. Normaal is bij mensen met ptss hun huis de veilige plek. Bij mij is dat niet, bij mij is de veilige plek de auto. Bij mij is mijn huis niet de veilige plek omdat daar de eerste signalen waren dat het niet goed ging. Wat er echt is gebeurt vertel ik misschien naderhand, maar voor nu gaat mij dat nog even te ver. Maar goed thuis begon dus de ellende daardoor voelt mijn huis ook niet meer als mijn thuis en mijn veilige plek. Het schijnt dat thuis te veel onbewuste prikkels zijn, die mij de hele tijd prikkelen aan die herinneringen/gebeurtenis, en daardoor voelt mijn huis niet meer als mijn thuis. Daarom wil ik ook zo vaak weg, want als ik niet thuis ben heb ik die onbewuste prikkels niet. Daardoor voelt het beter als ik weg ben. Dat is ook een reden waarom ik wil gaan verhuizen, ondanks dat verhuizen een hoop extra stress met zich mee brengt. 

In de loop van de laatste 2 jaar heb ik meerdere keren verschillende manieren gehad waar mijn hoofd heel raar op reageerde. Zoals stress, als de stress te veel neemt, ondanks dat het voelt of je de hele dag al super alert bent. Je kan er alleen niks aan doen, je bent de hele dat zo alert, alleen kan je de knop niet vinden om dat een stukje minder te maken. Bij het minste word stress zo erg, dat je hoofd op hol slaat, je kan niet meer denken, het lijkt dan of er een korte tijd kortsluiting in je hoofd is. De stress is dan zo hoog, dat je niet meer weet hoe je de stress weer kan minderen. Mij heeft het bijna 2 jaar geduurd voor ik een beetje kon merken wanneer de stress te veel werd. Sinds ik merk dat de stress te veel word en mijn hoofd er zo heftig op reageert, kan ik op tijd beslissingen nemen om te voorkomen dat de stress op het kookpunt komt.

Want als de stress te veel word, dan stort ik in, dan word je zo overmant door emoties, dat je niet meer kan stoppen met de tranen die over je wangen heen lopen. Dan komt er zoveel tegelijk door je hoofd heen, dan het zo'n chaos is, dat je eigenlijk geen idee meer hebt wat er gebeurt. Als ik ben ingestort dan pak ik mijn dagboek, telefoon met oordopjes en zet dan rustige muziek op en ga in het dagboek schrijven. Op dan moment heb ik ook alle meldingen van mijn telefoon op uit staan, zodat ik rustig die muziek kan luisteren, om op die manier mijn emoties met een uur of 2 weer een beetje rustig te krijgen. Daarna ben ik zo uitgeput dat ik naar bed ga, dat instorten gebeurt ook bijna altijd 's avonds. Soms gaat het dan al een periode niet goed, en dan bedoel ik al weken de ene na de andere redelijke/slechte dag. Soms merk ik daaraan wel dat ik tegen instorten aan zit, dat is niet bepaald een prettig gevoel, maar het instorten uitlokken is ook niet echt een oplossing. 

Ik heb ook last van de overprikkeling, de ene keer heb ik er meer last van dan de andere keer. Ik heb net een periode gehad dat het op dat gebied net wat rustiger was geworden. Ik kon net wat makkelijker boodschappen doen, zonder al rustige muziek op te moeten zetten voor ik het winkelcentrum in ging. Dat was voor mij al een hele stap, en gaf een beetje rust. Had soms dat het in de supermarkt te druk werd/ te veel lawaai en dan zocht ik een rustige plek op in de winkel en dan trok dat ook weer weg en kon dan de laatste boodschapjes pakken voor ik naar de kassa gaan. Ik zorg altijd dat ik genoeg op mijn pinpas heb staan, zodat ik altijd snel naar buiten kan via de zelfscan kassa, dat is echt ideaal. Het is al vaker voorgekomen dat ik daardoor nog net op tijd buiten was, waar het rustiger was.

De overprikkeling is weer terug, en lijkt ook veel erger te zijn terug gekomen. Ik was een winkelcentrum in gelopen waar ik vaak boodschappen doe, daar is het in verhouding rustig. Als ik naar het winkelcentrum hier in de buurt ga, dan word je al gillend gek van de herrie voor je in de supermarkt ben. Zoals je wel begrijpt kom ik daar zelden en anders kom ik er niet zonder mijn telefoon met rustige muziek. 

Ik weet niet waarom die overprikkeling opeens zo heftig aanwezig is, het maakt de dagelijkse dingen er niet makkelijker op. Het maakt zoiets als boodschappen doen als een strijd die je moet leveren, wat het helemaal niet hoeft te zijn. Ik had eens gelezen dat een ziek mens maar 1 wens heeft en dat is beter worden, dat is helemaal waar. Ik zou niks liever weer mijn normaal werkend hoofd terug hebben, en weer rustig boodschappen kunnen doen. Weer lange afstanden met de auto kunnen rijden, om vrienden te kunnen opzoeken. Weer gewoon volop van het leven kunnen genieten, zoals ik altijd had gedaan. Natuurlijk hoorde je mij ook wel eens mopperen als het regende en ik echt dingen buitenshuis had, maar ach dat hoort erbij. Als ik terug kijk naar hoe ik was voor alles begon met de ptss, toen was ik een compleet ander mens, iemand die genoot van het leven, plannen had en bezig was met de toekomst. Zoals ik toen was mis ik, ik denk ook niet dat ik ook nog zo word. Misschien wel een stukje, maar ik zal nooit meer de oude zelf woorden, daar is te veel voor gebeurt.

Wat ik ook heb gemerkt als je eenmaal problemen hebt met je hoofd, in mijn geval de ptss, overprikkeling en depressie, dan word je van een zelfstandig iemand. Naar iemand die veel hulp en ondersteuning nodig heeft om maar overeind te blijven, dat is heel moeilijk. Je bent eigenlijk dag in dag uit aan het overleven, en dat maakt het ook zo vermoeiend. Je lichaam staat de hele dag in de overlevingsstand en je moet er maar mee om zien te gaan. Hoe je die overlevingsstand weer wat minder kan krijgen, dat weet ik niet. Vind dat onder andere heel moeilijk, je word er ook erg moe van. Door al dat gedoe in mijn hoofd, ben ik ook veel sneller moe dan normaal, wat ook vrij confronterend is.

Wat ik ook merk, je loopt tegen onbegrip aan, net als die overprikkeling, dat is iets wat je aan iemand niet snel ziet, ja misschien als je de signalen herkend. Maar alsnog is het niet echt zichtbaar, en anders is het niet zo zichtbaar als dat je met een gebroken been loopt. Dat is iets tastbaars en dat zien andere ook, en dan houden ze rekening met je, maar met dingen die in je hoofd fout gaan, die zie je niet aan de buiten kant. Daardoor kan je anders reageren dan iemand zou verwachten, terwijl het voor jou op dat moment een hele normale reactie is.

De zoektocht naar de juiste hulp is ook al zoiets onbegrijpbaars, de artsen denken je te helpen omdat het andere zo heeft geholpen, maar ze vergeten dat niemand hetzelfde is. Zo had mijn huisarts zoiets dat de psycholoog met emdr veel voor mij kon betekenen. Dat heb ik geprobeerd, ik had nog nooit zoveel nachtmerries/herbelevingen en flashbacks dag in dag uit gehad, en dat maanden lang.

Ik durfde op den duur bijna niet meer te gaan slapen, omdat dat circus in mijn hoofd dan weer opnieuw begon. Die periode ligt gelukkig al een paar maanden achter mij, maar kan het mij nog heel goed herinneren. Het was op den duur zo erg, dat ik er ook overdag zelfs last van had, de ene flashback na de andere kwam onverwachts door mijn hoofd heen, net als de beelden en filmpjes wat er toen allemaal was gebeurd. Dat was een hele slechte periode, maar gelukkig had ik toen de beeldende therapeut gevonden. Met haar hulp kon ik die flashbacks op papier zetten, waardoor ze minder dominant werden in mijn hoofd. Toen na weken daarmee bezig te zijn geweest, werden de flashbacks/herinneringen/nachtmerries langzaam maar zeker minder. Het ging niet snel, maar het werd minder, wat een beetje lucht gaf en daardoor kon ik net iets makkelijker in slaap kon vallen. Toen dat op den duur zo rustig was geworden had ik dat verteld aan mijn beeldende therapeut, zij begreep het wel, doordat we die flashbacks en beelden op papier hadden gezet, was het minder dominant in mijn hoofd. Ze vond het heel fijn dat ik dat vertelde, en dat was voor mij echt een groot verschil. Op dat gebied werd het eindelijk wat rustiger in mijn hoofd, wat mij ook een beetje rust gaf.

Mijn vrienden proberen mij zo goed mogelijk te helpen, de ene helpt mij met dingen beter te begrijpen, wat heel fijn is.  Zodat het ook net wat makkelijker is om te begrijpen waarom mijn hoofd reageert zoals die reageert. Een paar andere kan ik vertellen over van alles en nog wat, dat is heel fijn. Het is ook fijn om te weten dat je altijd bij iemand terecht kan voor een luisterend oor. Dan maakt het niet uit dat het via de mail is, ze staan altijd voor je klaar en dat helpt ook. Want zonder goede vrienden is de strijd met ptss nog eens zoveel moeilijker. Daarom ben ik ze ontzettend dankbaar dat ik zulke goede vrienden heb.