Wat ik mis op internet, als je zoekt op ptss, dat je nergens kan vinden wat het voor je dagelijks leven betekend. Nergens iets van wat je kan verwachten of waar je tegenaan kan lopen. Dat vind ik een groot gemis, want dan is er al zoveel mis met je hoofd door de ptss en dan kan je nog niet vinden wat je zoekt, hoe goed je ook zoekt. Je kan wel wat aan informatie vinden, maar dat zijn meer symptoom lijstjes, waar je dan zelf kan kijken wat je herkent en of je misschien daar last van hebt. Maar niks wat je misschien kan helpen om er weer vanaf te komen. Ja, ga naar de huisarts en die verwijst je door naar de psycholoog, als die niet werkt de gespecialiseerde psycholoog. Daarna zou je nog naar een psychiater kunnen. Of er nog verder mogelijkheden zijn weet ik niet.

Toen ik bij de praktijkondersteuners kwam, vonden ze Beeldende therapie meer voor erbij, maar ze zeiden dat ik er niks van moest verwachten. De psycholoog was de weg die je moest bewandelen om weer het tij te kunnen keren. In mijn geval ging die vlieger alles behalve op, door de psycholoog werd het juist nog veel erger, ook al dacht ik dat het bijna niet erger kon worden.

Voor mij werkt beeldende therapie goed, het helpt om de flashbacks rustiger te krijgen. Ze kan mij ook dingen uitleggen waardoor ik het ook beter begrijp, zoals waarom mijn hoofd reageert zoals die reageert, maar ook dat het met ptss ook normaal is als je heel anders reageert dan je normaal zou reageren. Zij heeft veel meer met mij bereikt en ook op een fijne manier dan de psycholoog heeft kunnen doen. Wees niet bang om ook alternatieven te proberen, misschien werkt dat voor jou ook veel beter, ook als het betekend dat je tegen het advies van de huisarts in gaat. 

Wat ik merk is dat er weinig bekendheid is wat ptss inhoud, je word er ook vaak raar op aangekeken. Maar ook dat mensen eigenlijk niet weten wat er dan aan de hand is. Met de beste bedoelingen krijg je dan nog wel eens tips, maar je kan dan merken dat ze geen flauw idee hebben wat het echt betekend om ptss te hebben. Het is ook moeilijk uit te leggen hoe het voor je voelt, dat maakt het ook moeilijk om het een ander te laten begrijpen. Je gunt iedereen die hiermee te maken heeft een paar goede vrienden, met wie je erover kan praten en die je dingen kunnen uitleggen. Dat helpt zeker, want als je het een beetje begrijpt wat er aan de hand is, dat helpt ook. Dat maakt het een beetje hanteerbaar. 

Zelf heb ik een paar goede vrienden waar ik altijd terecht kan als ik erover wil praten, dat is echt goud waard. Waarvan er eentje mij dingen kan uitleggen op een manier dat ik het begrijp. Ik heb een vriend die door omstandigheden ook ptss heeft, ik kende hem al krap een jaar voor dat hij dat kreeg. Ik heb hem toen zo goed en kwaad als ik kon geprobeerd te steunen, al voelde het of ik eigenlijk niks voor hem kon doen, behalve luisteren. Ik begreep ook niet goed wat er met je gebeurd als je ptss krijgt, ik zag en hoofde wel het één en ander van hem, maar goed begrijpen hoe ingrijpend dat is, nee dat kon ik mij moeilijk voorstellen. Tot ik het zelf een paar jaar later kreeg, toen ik hem het één en ander vertelde, toen herkende hij dat en vertelde ook over die periode van hem. Dat gaf herkenning en ook steun, waardoor je met een half woord al genoeg hebt om elkaar te begrijpen.

Ik had nooit gedacht dat ik zo zou veranderen, dat is iets wat je nergens kan vinden. Het blijkt heel normaal te zijn. Ik had eens gelezen "dat mensen met ptss niet gevaarlijk zijn, maar te veel hebben meegemaakt" dat is waar en heel herkenbaar.