Welkom op de website

Bij mij begon alles met PTSS ( Post Traumatisch Stress Stoornis ), wat is ontstaan door een plotselinge operatie. De diagnose ptss kreeg ik pas na 3 kwart jaar te horen.

Ik had al eerder het vermoeden, maar de vermoedende diagnose werd nooit naar mij uitgesproken. Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit, het was ptss, maar doordat het zolang duurde, bleef het niet bij de ptss. Er kwam ook depressieve klachten bij en om het geheel af te maken ook overprikkeling. Dat is mijn dagelijkse realiteit begin 2017. Niet iets waar je blij mee bent. 

Het belemmerd mij in het dagelijks leven, van boodschappen doen tot iets goed kunnen opzoeken op internet. Het lijkt misschien overdreven, maar je komt steeds tegen je grenzen aan. Zo heb ik een periode gehad dat mijn hoofd alles deed behalve een beetje normaal reageren. Bijvoorbeeld met boodschappen doen, dat is iets in verhouding simpels. Dat was het voor mij niet meer, het werd steeds moeilijker om boodschappen te doen, doordat de overprikkeling weer opspeelde als ik in de supermarkt was.

Dan gaat het even goed, en opeens lijkt de muziek en alle geluiden om je heen opeens op een luid volume. Je kan het beste vergelijken met een speaker van je stereo, je zet de stereo op een geluid wat je fijn vind. Maar dan gaat de stereo vanuit het niks op de maximum stand, waardoor de muziek opeens heel hard binnenkomt. Zo voelt het voor mij in de supermarkt, van het ene op het andere moment komen alle geluiden en muziek zo hard binnen, niet normaal meer. Meestal ga ik dan naar de zuivel omdat het daar vaak wat rustiger is. Dat werkt zeker niet altijd, maar soms is dat voldoende om mijn hoofd weer een beetje tot rust te krijgen. De truc om rustige muziek op je telefoon aanzetten met oordopjes in, helpt ook nog wel eens, dan komen alle geluiden ook minder hard binnen. Het zijn allemaal trucjes, maar je moet toch wat bedenken om toch een paar boodschapjes te kunnen blijven doen?

Ik heb in het begin zeker het één en ander over ptss opgezocht, wat je dan allemaal leest, je word er niet vrolijk van. Een vriend kwam op den duur een artikel in de krant tegen. Het ging over een paar mensen met ptss en een stukje over hun verhaal. Het was zo herkenbaar, en heel veel herkende ik bij mij. Hij had het expres gestuurd, niet om mij van streek te maken, maar in de hoop dat het hielp en ik mij niet zo alleen voelde, dat had hij goed ingeschat.

Het was dit artikel:

https://www.volkskrant.nl/mensen/ptss-ers-over-hun-paniek-huilbuien-en-nachtmerries-ik-wil-ook-graag-normaal-zijn-~b0b3476f/

Er zijn zoveel dingen waarop de gevolgen van de ptss invloed hebben, zoals je dagelijkse dingen, maar ook je wisselende buien. Wat voor je directe naasten ook niet makkelijk is. Iemand zei pas gelden tegen mij "voor mij is het moeilijk, maar voor jou is het nog veel erger". Zo voelt het met periodes ook, al kan ik het niet goed vergelijken hoe het voor naasten van mij is, ik weet alleen hoe het voor mij is.

Door alles wat er is gebeurd, ben ik compleet veranderd. Ben daardoor een aantal vrienden kwijt geraakt, die konden er niet mee omgaan, wat ik op zich ook wel kan begrijpen. Maar als je ziek bent, dan ontdek je pas je echte vrienden, en dat klopt helemaal. Op dat moment weet je echt wie er voor je klaar staan, en wie "mooi weer vrienden zijn". 

Ik heb een tijd alleen contact gehad met een paar hele goede vrienden, de andere heb ik vooral links gelaten. Als ze een berichtje stuurde antwoorde ik pas na een tijd, als ik al zin had om überhaupt te reageren. Mijn moeder en mijn beste vrienden hebben mij door de eerste maanden heen geholpen. Waar ik ze heel dankbaar voor ben, ze probeerde te helpen en mij dingen te helpen begrijpen, wat niet bepaald makkelijk was. Niet alleen voor hun omdat ze het op verschillende manieren moesten uitleggen voor ik het begreep. Maar ook voor mij, de vele frustraties omdat ik het maar niet begreep. Normaal begreep ik dingen snel, maar sinds de ptss zijn dingen moeilijk om te begrijpen.

Wat ik mis op internet, je hebt nergens een uitleg wat er allemaal gebeurt als je last van ptss krijgt. Geen houvast of tips, alleen maar informatie dat je naar de huisarts moet gaan en dat die weet waar je de hulp kan krijgen die je nodig hebt. Maar weet de huisarts wel wat jou kan helpen??? Mijn ervaring is dat de huisarts dat niet weet, ook de praktijkondersteuners weten dat niet. De huisartsenpraktijk stuurt je dan naar de praktijkondersteuner ggz, mocht dat niet helpen dan ga je maar naar de psycholoog. Dan begint het circus pas echt, want naar welke psycholoog moet je dan? Welke word vergoed door je zorgverzekering? Heeft die ook bijvoorbeeld de mogelijkheid om EMDR te proberen? Dat soort dingen kan je dan allemaal zelf gaan uitzoeken. Niet bepaald aan te raden als je hoofd al zo raar doet. Uiteindelijk had ik een psycholoog gevonden, bleek er een wachtlijst van 8 weken te zijn. Nog een aantal praktijken gevonden en daar waren vergelijkbare wachtlijsten.

Ik heb het niet bepaald op artsen of mensen met een medische achtergrond, maar met lood in mijn schoenen daar naartoe gegaan. Het eerste gedeelte van het gesprek ging goed, en had het idee dat het zelfs beter ging dan ik had verwacht. Tot het opeens omsloeg en meer een gevecht werd, heb er nog over nagedacht of ik een tweede gesprek wou proberen, maar dat zag ik niet zitten. Contact opgenomen met een andere psycholoog en daar een gesprek ingepland. Weer terug naar de huisarts omdat ik een nieuwe verwijsbrief nodig had, dus weer een gesprek en die was heel lovend over EMDR. Hij vond het nog net niet het wondermiddel, maar het schilde niet veel. Ik was nogal sceptisch, want ik ben er meer eentje "eerst zien dan geloven".

Ik had ondertussen verder gezocht op internet, in de hoop iets te vinden wat mij wel zou kunnen helpen. Ik kwam op tekentherapie uit, dat leek meer bij mij te passen. Maar tekentherapeuten zijn er in overvloed voor kinderen, maar voor volwassenen zijn ze er amper. En anders moest je zover ervoor reizen, dat het niet echt haalbaar leek. Van het één kwam ik op het andere en kwam op die maner bij Beeldende Therapie terecht. Daar verder op zitten zoeken, en vond een beeldende therapeut, met wat informatie op haar website. Waaronder dat ze mensen kan helpen met verschillende problemen (al is dat niet het juiste woord). Heb haar een berichtje gestuurd, waarvan ik last had en met de vraag of ze misschien kon helpen. Ze vertelde dat ik welkom was om een keer kennis te komen maken en om samen te kijken of ze kon helpen. Mocht ze niet kunnen helpen, dan gaf ze dat ook aan. De week erna was de afspraak en was een fijn gesprek en had daarna energie.

We hadden in grote lijnen een idee wat we konden doen, en een aantal afspraken ingepland. Het was fijn om naar haar toe te gaan, al was het zeker geen lichte kost wat er ter sprake kwam. Maar omdat je tijdens de sessies ook met je handen bezig bent, praat dat voor mij makkelijker. Ben een aantal maanden regelmatig naar haar toe geweest, ook al vergoed mijn zorgverzekering niks van de kosten. Ook kan je deze zorgkosten niet opgeven bij je belastingaangifte, want deze vorm van zorg staat niet in het rijtje kosten die je mag opgeven als zorgkosten. Ook vertelt dat ik over een tijdje een gesprek had bij een andere psycholoog.

De tijd verstrijkt en de gesprekken beginnen bij de tweede psycholoog, met deze had ik meer een klik. Ook vertelt dat ik ondertussen bij een beeldende therapeut was. De voorbereidende gesprekken voor de EMDR sessie begonnen, wat ik niet bepaald prettig vond. Om nog maar over de EMDR zelf nog maar te zwijgen. Dat maakte alles nog erger, niet normaal meer. Ik had al last van flashbacks in allerlei vormen en maten, maar dat was na de emdr nog vele malen erger geworden. Dat was niet het resultaat wat was verwacht door de psycholoog en dat bleef ook bij die ene keer. Nog een aantal gesprekken gehad, maar resultaat merkte ik niet. Ik dacht dat het kwam omdat je er midden in zit, dan is het soms moeilijk om het geheel te kunnen overzien. Maar dat was het niet, de psycholoog kwam er op den duur mee dat ze alles had geprobeerd wat ze kon, en dat ze het traject wou stoppen verwegen onvoldoende resultaat. Fijn, dan voel je je echt een hopeloos geval, terwijl de huisarts de psycholoog juist de oplossing vond. Ondertussen was ik nog steeds bij de beeldende therapie.

Het is inmiddels begin 2018

Het gaat met ups en downs, en ging weer even een paar weken wat beter. Het boodschappen doen was al een minder gevecht geworden met de overprikkeling, wat ik al een hele overwinning vond. Merk inmiddels als iets te veel extra stress geeft, dat ik er dan ook snel mee op moet houden of zo snel mogelijk beslissingen moet maken. De belastingaangifte is zoiets dat veel stress geeft en zeker als blijkt dat je nog honderden euro's moet bijleggen. Moest er nog een paar dingen voor uitzoeken of ik bijvoorbeeld zorgkosten kon opgeven of niet. Die aangifte is de deur uit en geeft weer wat rust, al blijft een hoge rekening in het verschiet geen prettig uitzicht.

Inmiddels contact gehad met de huisarts of er nog behandelingen zijn die door de zorgverzekering worden vergoed. Het enige dat hij nog kon bedenken was de gespecialiseerde ggz gericht op traumaverwerking. Nou daar heb ik dus ook niks aan, want een psycholoog of psychiater werken bij mij niet, dat is te medisch voor mij.

Ik was een paar maanden gestopt bij de beeldende therapeut, omdat mijn spaargeld op was. Inmiddels ben ik weer regelmatig bij haar en dat helpt. Ze had vorig jaar geholpen met de flashbacks op de achtergrond krijgen, waardoor ik net wat makkelijker in slaap kan vallen. In bed liggen om te gaan slapen is nog steeds niet het favoriete moment van de dag, omdat de flashbacks dan vaak terug komen voor ik slaap. Als die weer door mijn hoofd spoken dan kan je slapen ook wel vergeten.

.