Hulp

Ik heb net een aflevering van de tv serie "New Amsterdam" gekeken. Het is een nieuwe serie en daar zie ik regelmatig dingen wat ik herken. Net zoals vandaag, in deze aflevering moest Lauren naar Iggy in verband met haar medicijnen die ze te lang veel te veel had ingenomen. Het was vooral de roep om hulp op het einde dat zo herkenbaar was. En dat mij aanzet om deze pagina te schrijven.

Ik heb ook hulp nodig, niet omdat ik dat wil, ik gewend ben om het zelf op te lossen. Maar omdat ik het niet in mijn eentje red om er weer bovenop te komen, dat is heel gênant. Het voelt ook of ik steeds tegen een muur aanloop en niet de hulp kan vinden die ik nodig heb, misschien ook wel omdat ik zelf niet weet wat voor hulp ik eigenlijk nodig heb. Als je dat één maal weet, dan is de goede hulp zoeken dat bij je past een stuk makkelijker te vinden. Voor mij is de huisarts geen plek waar ik hulp kan krijgen, of die mij de goede weg kan wijzen naar de hulp die mij misschien kan helpen. De psycholoog werkt voor mij niet, emdr waar zoveel goede ervaringen mee zij, werkt ook niet. Een psychiater hoef ik niet te proberen, omdat ik dan mijn mond niet open doe, omdat het te medisch is. Dat is voor mij ook een doodlopende weg. Het enige waar de huisarts nog weet wat ik pan proberen is de gespecialiseerde ggz en dan gericht op trauma/rouwverwerking. Aangezien de psycholoog al geen enkel resultaat gaf en alleen maar meer achteruitgang gaf, heb ik niet de illusie dat een gespecialiseerde psycholoog een mogelijkheid is. Op dat gebied zijn er geen opties meer, wat geen geruststellende gedachte is.

Ik heb Beeldende Therapie, wat helpt om mijn hoofd rustiger te krijgen. Dat is natuurlijk al een groot verschil, maar ook daar zijn grenzen wat kan helpen. Bij haar is de mogelijkheid om een lang traject in te gaan, en dan moet je denken van een jaar lang elke week een afspraak. Dat is lang, maar om dan alle emoties en gevolgen daarvan ook nog eens erbij te krijgen, dan is beangstigend en niet zo'n beetje ook. Ik heb nu al moeite om overeind te blijven en mijn hoofd een beetje rustig te houden. Eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik dat eens zou moeten overleven. Normaal heb ik een grote steun aan mijn huisdieren, maar mijn katers worden oud en dan bedoel ik in een rap tempo. Die vinden het niet prettig om een knuffel te krijgen of zoiets simpels om opgepakt te worden. Dan zou ik mijn konijntje kunnen pakken, maar die is niet bepaald het type om op schoot te nemen. En dan alsnog moet je met konijnen erg uitkijken dat ze niet te veel stress krijgen, want daar worden ze letterlijk ziek van. De parkieten kan ik ook niet uit de kooi nemen, al knuffelt dat natuurlijk moeilijk, want anders heb ik zo een parkietburger. Aangezien de katten dan de parkieten gaan vangen, zoals ze een enkele keer op balkon doen met koolmeesjes. Maar dat is gelukkig al weer een paar jaar geleden geweest.  Sinds ik een paar jaar gelden mijn oude kater heb moeten laten inslapen, sinds dien heb ik geen kat meer die het leuk vind om opgepakt te worden, en zeker nu mis ik dat ontzettend. Hij stond altijd voor mij klaar, die heeft mij door heel wat moeilijke periodes heen gesleept, jammer genoeg kon hij mij niet door de aller moeilijkste periode heen helpen, omdat hij er toen al een jaar niet meer was. 

Ik word ook heel moe van de hele dag in de overlevingsstand te staan, in plaats van dat je leeft, is het dag in dag uit overleven. Elke dag voelt een strijd die je moet leveren, alleen om maar de dag door te komen, en dat dag in dag uit. Soms vraag ik mij wel eens af wanneer en nu eens een einde komt al die ellende in mijn leven. En wanneer mijn hoofd weer beter is en ik mijn leven weer kan oppakken. Het voelt of mijn leven nu de afgelopen 2 jaar in de pauze staat en er weinig voorruitzicht is dat het in een overzienbare tijd in een positieve zin veranderd. Ik was altijd vrolijk en als ik iemand kon helpen dan zou ik het zeker niet laten, ik genoot van het weer en mijn leven, ondanks de portie ellende die ik tot nu toe heb gekend. Zoals ik toen was, zo ben ik allang niet meer, dat is niet alleen erg confronterend, maar ook moeilijk. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn familie en vrienden is dat niet gemakkelijk. Dat kan ik mij ook voorstellen, als iemand zo zou veranderen zoals ik ben veranderd door de ptss, depressie en overprikkeling, dan zou ik daar ook moeite mee hebben om daarmee om te kunnen gaan. Of hoe ik diegene dan zo goed mogelijk kan steunen.

Zelf wil ik niets liever dan beter worden, maar het traject naar herstel moet ook te doen zijn, en zo voelt het niet. Het voelt heel erg of het letterlijk de laatste druppel is die de emmer doet overlopen. En hoe red je je daar dan uit? Ik heb echt geen idee, en zou eerlijk gezegd ook weten of ik mij daar weer uit kan slepen. Ik ben inmiddels al zoveel weer een stukje opgekrabbeld na een hele moeilijke periode, dat het eerder voelt dat het elke keer steeds moeilijker word. Je zou juist verwachten dat het juist makkelijker word, maar dat lijkt mij niet het geval te zijn. Hoe vaker je instort, hoe moeilijker het word om je er weer een beetje uit te slepen. En als je dan een periode hebt dat het leven even een minder grote strijd is die je elke dag moet voeren, en je het gevoel hebt dat je eindelijk weer eens van iets een beetje kan genieten. Dan stort je weer in en kan je letterlijk weer opnieuw beginnen. Dat is iets dat mij echt begint op te breken, en ik vraag mij ook regelmatig serieus af hoe vaak ik mij er nog uit kan slepen. Voor mijn gevoel zal dat niet lang meer lukken. In dat opzicht heb ik hulp nodig, maar waar vind je de hulp die bij je past? Dat is de vraag, en als je die hulp dan hebt gevonden, is dat financieel op te brengen? Of als je dan eindelijk wat hebt gevonden die je een heel eind kan helpen, maar de therapie word moeilijk en je word er knap wankel van en vol emoties, en je hebt geen idee hoe je dat eens moet aanpakken. Zou je het dan doen? Dat is waar ik mij nu bevind, kies ik voor beter worden, wat natuurlijk het beste voor je is. Of kies je ervoor om niet nog dieper in te storten dan nu al het geval is? Dat is echt bijna onmogelijk  om te beoordelen. Laat staan te kiezen voor de beste weg naar herstel. 

Zelf denk ik dat een hulphond mij kan helpen met de weg naar herstel, het is zeker geen gemakkelijke weg met of zonder hulphond, dat besef ik maar al te goed. Maar ik hoop dat het mij de moed, hoop en kracht geeft om de weg te bewandelen om beter te worden. Ik weet dat een hulphond trainen niet eenvoudig is, laat staan dat de katten de hond makkelijk zullen accepteren, want dat kan ik je zo al zeggen, dat word nog een heel gedoe om die met elkaar in harmonie te laten samen leven. Maar ondanks dat, denk ik en hoop ik dat een hond mij hier doorheen kan helpen. Ik heb heel veel gelezen over hulphonden, en dan niet alleen over de ptss hulphonden. Het boek "Een hond helpt iedereen", dat is zo'n goed boek met vele ervaringen van mensen die een hulphond hebben getraind en hoe hun leven daardoor is veranderd. Ze hebben niet alleen de voldoening van het zelf trainen van de hond, maar je maakt ook samen een groeiproces door, het is zeker geen makkelijke weg. Maar het kan je zoveel brengen, waaronder een stuk zelfstandigheid, vertrouwen, minder gespannen, niet meer de hele dag in de overlevingsstand staan. Niet meer schrikken bij elk onverwachts geluid of knal. Weer boodschappen kunnen doen en niet meer het gevoel hebben dat je de winkel uit wilt vluchten. Je leert dan ook de signalen van de hond, en hij leert jou signalen kennen, waardoor je elkaar helpt. Hij kan ook merken wanneer de stress toeneemt en dan gaat hij je afleiden door aandacht te vragen. Waardoor je afgeleid word en je de hond aaien of een knuffel geeft, wat weer helpt om de stress te verminderen. Al kan de hond maar met een paar dingen helpen, dat zal al een groot verschil maken.

Zelf ben ik bang dat als ik niet blijf proberen om zelf een paar kleine boodschapjes te halen, dat ik dan op den duur ook geen reden meer heb om naar buiten te gaan. Want dan heb ik geen reden meer om ergens uit te stappen, waardoor je op den duur ook geen reden meer hebt om nog ergens met de auto naar toe te gaan. Als je al geen reden meer hebt om ergens heen te gaan, waarom zou je dan nog naar buiten gaan? Om dat te voorkomen probeer ik zo veel mogelijk zelf boodschapjes te blijven doen, al is dat de ene keer meer een strijd dan de andere keer. Ik zit nu in een fase dat ik niet goed alleen met de auto weg durf, vind dat alles behalve prettig, maar dat komt ook omdat ik mijn emoties niet altijd vertrouw. Of ik voel mij net niet fit genoeg, vaak laat ik dan ook de auto staan, gewoon uit veiligheid. Het maakt je wereld steeds kleiner en kleiner, het voelt echt of ptss echt alles wat je lief is van je afpakt, en zelfs de eenvoudigste dingen een strijd maakt. Soms is dat zo erg, dat je blij bent als het avond is, omdat je dan letterlijk weer een dag hebt overleeft. Het is echt overleven wat je doet, want deze manier van leven is eigenlijk geen manier van leven meer. Zoals je met een heel ziek huisdier ervoor kan kiezen, wel in overleg met een dierenarts, om je huisdier dan te laten inslapen. Zo'n mogelijkheid is er niet voor jezelf, het enige dat je kan doen is blijven ademen en hopen dat het ooit beter gaat. Al lijkt dat lichtpuntje aan het eind van de tunnel een hele kleine ster en lijkt die soms verder dan ooit. Het is zo ontzettend moeilijk om hoop te houden dat het goed komt. Ptss gun je zelfs je ergste vijand niet, het is ook heel moeilijk echt uit te leggen hoe het voelt om ermee om te moeten gaan. Zelf begin ik ook angst te krijgen als ik alleen naar buiten ga, dat is minder als ik met de auto weg ben, maar toch. Ik ga niet gewoon even naar buiten, nee ik moet echt iets nodig hebben want anders ga ik niet naar buiten, en dat word erger en ik heb geen idee hoe ik dat kan stoppen. Soms zit ik mij ook wel eens af te vragen wat het volgende is wat van je word afgepakt, omdat het voelt dat er niks meer over blijft wat nog van je afgepakt kan worden. En dan blijkt er toch nog iets te zijn, waar houd dat eens op? Ik zou het echt niet weten. Ik weet inmiddels ook niet meer wat het beste voor mij is, en dat is knap beangstigend.